|
XERIóN LYRICS
"Nocturnal Misantropia" (2007)
1. Akelarre
2. Nocturnal Misantropia
3. Na traza esotérica do ar invisible
4. Aqueles que nos deixan atrás
5. No pazo derruido da existencia
6. No val do silencio
1. Akelarre
Espíritos do bosque
Nesta enmeigada noite
Do frío outono dos recordos
Escoitade os nosos cantos
Que se elevan coma o fume
Do lume que crepita
Que a vosa protección nos envolva
Coma a néboa á temesiña ialba
2. Nocturnal Misantropia
A noite cae coa cega infamia
Dos que se cren a sí mesmos inmortais
Ruíns vermes arrastrándose no fango
Que asolaga e abafa a miña gorxa
Inútiles recordos de tempos pasados
Paraíso perdido de pálidas caras
Que co morto sorrir dos que enganan
Atenúan a miña paixón por vivir
Misantropía gravada co sangue da inocencia na lápida que enterra os soños...
O pánico do que dorme quedo
Na negra noite, gris presenza
Que con ollos fríos me vixían
Fanme gritar no silencio infinito
Na néboa nocturna de insomnio provocado
Pola inerte man de quen corta o fío
Enmarañadas vivencias do neno xa morto
Misanthropía gravada co sangue da inocencia na lápida que enterra os soños...
3. Na traza esotérica do ar invisible
Baixo arcos revirados da anterga sabiduría que no silencio de séculos escuros nos acollen con branca vontade na traza esotérica do ar invisible
Tralas pedras que agochan os segredos
Da néboa que cobre os camiños
De dor entoxicada de mentiras
Esmorece cansa a árbore da vida
Fatal orballo de hipócritas linguas
Que con unllas envelenadas rasgan a pálida pel da que profetiza o Destiño sen retorno ate o Descoñecido Acobillo Eterno
No inmóbil asento de espiñas que se cravan no alento de quen na lúa ve o sagrado circulos concéntricos de mística saudade de quen espera o que ninguén posúe
4. Aqueles que nos deixan atrás
No espertar dunha vermella mañá
De morte negra, negras novas
Pérdese no ar o tremor da compaña
Estou só, ser Nada
Sen recordos que me guíen quedo
No hourizonte incerto da miña existencia trala lenta agonía de bágoas que se cravan, ser Eterno
No valeiro ollar da morte
Me consumo paseniñamente
Sen o vello tempo que deteña
A aqueles que nos deixan atrás
5. No pazo derruido da existencia
Tremo só no silencio
Mentres caio polo abismo infinito
Mentres ela, agora muda ante os meus ollos se dispón a levarme, a liberarme
E o pasado, todo valeiro
Que insiste en recorda-lo paraíso
Pasa diante miña o que fun,
Os que foron, os que non voltarán, sen Destiño
E os frondosos bosques
Que coa súa fragancia no recordo me levan lonxe murmuran entre eles, vermello outono que a vida sen paixón é un vano suplicio
Mentres ollo o hourizonte recortado
Pola fiestra de vidas separadas
E repito os tristes cantos de vellos bardos que un home sen recordos non existe
6. No val do silencio
A través do camiño que nos leva en mutua soedade ollo as cicatrices do tempo gravadas na pedra sen mesura séculos de lendas perdidas no recordo daqueles que rexeitan o meigallo da noite
Visión de incertos sinos, baixo o influxo do inverno que a feiticeira entao nas notas do inesquecible falar de vellas crenzas que alumean a miña ialma ateigada de atrancos dos que envexan sen acougo
No verde val descansa a sombra que me aflixe entre ríos de fría iauga que esmorecen na distancia na procura do silencio da dor dos esquecidos guiandos pola lúa que me acolle entre os seus brazos...
|
|
