|
THY WORSHIPER LYRICS
"Dust (Introibo ad Altare Dei)" (1996)
1. Prolog - Miedzy Smiercia a Noca
2. Popiol (Na Gruzach Domu Boga)
3. Sny Ojca Wiekow
4. Za Kotara Marzen
5. Gdzie Noce Sa Dluzsze Od Dni
6. Misterium III
7. Na Ziemi Przodków
8. Tanczacy Nad Brzegami Czasu
9. Wsrod Cieni I Mgiel
10. Epilog - Samotnosc
1. Prolog - Miedzy Smiercia a Noca
Gdy noc ze snu siê przebudzi
i oko s³oñca zimnym ostrzem zrani,
w mrok wiecznosci dusza ma odejdzie,
samotności drog¹ krocz¹c
wśród martwych wspomnieñ.
2. Popiol (Na Gruzach Domu Boga)
Popió³, dym i śmieræ
Krew zmieszana ze śniegiem,
wiatr wyjacy w zgliszczach.
Ból, rozpacz i ³zy
bezimiennych mogi³ cienie,
ukryte w naszych snach.
Stal, p³omieñ i krew
zaleg³e trupem pola,
zasnute dymem niebo.
Strach, przemoc i skowyt
Strwo¿one groz¹ serce,
wiej¹cy trwog¹ wiatr.
Kl¹twa wiecznej przesz³ości,
przekleñstwo martwego czasu,
skaza wielkiej jedności,
marnosæ naiwnej istoty.
Zwoje magicznej eklipsy,
zaginionej w pomroce dziejów,
ukryte w niej s³owa mantry,
wracaj¹ od wieków na wieki.
Krew - napój wybrany przez Bogów,
¿elaza szczêk - ich sercom najblizsza pieśñ.
Ogieñ - p³omienie syc¹ ich dusze,
Agonii jêk - ten odg³os karmi ich jaźñ.
¯ycie i śmieræ - jak dzieñ i noc,
Nienawisæ i mi³ośæ - jak ogieñ i woda,
Prawda i Fa³sz - jak S³oñce i Ksie¿yc.
Lata i dni, wieki i ery - mijaj¹ jak obrazy w snach,
umarli, uśpieni - przywa³ani do ¿ycia, gdy nadejdzie czas.
Bl¹dz¹cy w ciemnościach, szukajac wci¹¿ świat³a - zagubieni w otch³ani czasu,
oszukani, zdradzeni - powtarzamy te b³êdy, które znamy od wieków.
3. Sny Ojca Wiekow
G³os - umar³y i bez echa.
D³on - s³aba i zgrzybia³a.
Twarz - odleg³a i ociemnia³a.
Sen - bez konca i bez s³ów.
W martwych oczach s³oñca,
szkar³atne widoki zaświatów,
wymar³e przestrzenie raju.
W pustkach wiecznej nocy,
b³¹dzisz wśród skomlenia ciszy.
Na zawsze samotny w miejscu,
gdzie przesz³ośæ i przysz³ośæ s¹ jednym.
Mortuus vox, morti dei,
in mortuo animo,
in mortuo silentio.
Sen - o S¹du Dniu.
Sen - o Raju bramach.
Sen - o Wiecznym ¯yciu.
Sen - o Czystej Mi³ości.
4. Za Kotara Marzen
5. Gdzie Noce Sa Dluzsze Od Dni
Tyś kto? mglist¹ masz twarz, jak lód zimny wzrok.
Przyzywasz mnie tam, gdzie bóg lêka siê przyjśc.
Zew cmentarnego ksiê¿yca, noce spedzone wśród mogi³
- nieliczni znaj¹ ten smak.
Zimne g³êbiny Ba³tyku, surowe pejzaze Karpat
- to tam, przybêdê po śmierci.
Mój ciemny, mistyczny raj, gdzie noce s¹ d³u¿sze od dni.
otwarte ma bramy, gdy serce mam zimne jak lód.
P³onace krzy¿e na wzgórzach, ruiny spalonych kaplic
- ten widok mam ci¹gle we snach.
Podobny jest cz³owiek diab³u, ilekroæ czyni sw¹ wolê
- wiêc po co, bogu daæ ¿yæ?
K-elohim - to klucz do raju bram,
to droga przez krew i ³zy.
Rogów cieñ przes³ania brzask,
wilków zew unosi wiatr.
Krwi¹ sp³ynie Chrystusa tron.
Szkar³atny desz nawil¿y ziemiê,
anio³ów krew obmyje twarz.
Krwi¹ sp³ynie Chrystusa tron.
Ciemności wiatr zapiera dech,
śmierci g³os obwieści³ zmierzch.
Krwi¹ sp³ynie Chrystusa tron.
W oczach wê¿a uton¹³ strach,
na kruczych skrzyd³ach zastygn¹³ czas.
Krwi¹ sp³ynie Chrystusa tron.
W ciszy us³anej ró¿ami,
kreator w³asnego smutku,
panem z³udzeñ swych bêd¹c,
p³onê ka¿dego dnia.
6. Misterium III
7. Na Ziemi Przodków
Zimny grudniowy wiat,
gnacy wierzcho³ki drzew,
pradawnych Cieni,
zachowa³ Pamiêæ i Cześæ.
Mroźny ksiê¿yca blask,
odbity w ich oczach,
mrozi m¹ duszê i krew.
Ciemny mistyczny wiatr,
wiatr z mrocznych wieków,
porywa m¹ duszê,
porywa mój świat.
Pradawny pó³nocny kraj,
z ziemi¹ skalana krzy¿ami,
gdzie wolnosæ Twa?
gdzie duma?
ile sen Twój ju¿ trwa?
Czerwone p³omienie ognisk,
na stokach góry,
wybranej przez bogów,
k³êby dymu wzlatuj¹
ku chwale ich wiecznym imionom.
W krêgu kamiennych o³tarzy,
przesi¹kniêtych zapachem czasu,
zastyg³e w kamieniach s³owa,
przemówi¹ w te magiczna noc.
Odleg³y przeciag³y skowyt,
szarych dzieci nocy,
legendy zmroku,
zapomniane od wieków odkrywa.
Gdy hymny sêdziwych Bogów,
rozbrzmiej¹ wśród gór,
wróci wolnośæ,
wróci si³a,
która z³amie rdzeñ krzy¿a.
8. Tanczacy Nad Brzegami Czasu
9. Wsrod Cieni I Mgiel
Nad skutym lodem jeziorem,
wśród szumu jode³, wspominam ten czas,
gdy sta³em tak setki lat temu,
wśród wojów o sercach z lodu.
Gdy Oni odeszli w Cieñ,
nadesz³y hufce z krzy¿ami na plecach,
wierzyli w boga cz³owieka,
co zgin¹³ na krzy¿u, zabity przez ludzi.
... wyciêli drzewa ze świêtch gajów,
... spalili świ¹tynie mych Bogów.
Oddali nas piek³u,
oddali demonom,
Zabrali nam dusze,
Zabrali marzenia.
Skryliśmy siê w mroku,
odeszliśmy do Cienia,
posêpne s¹ nasze myśli,
ale nasza jest Matka Ziemia.
I chocia¿ umiera³em ju¿ setki razy,
tysiace twarzy zniknê³o we mgle,
to widzê krew moich Braci,
rozlan¹ w imiê mi³ości i prawdy.
Śmiech mój nie jest ju¿ szczery,
dusza ma sta³a sie czarna,
czeka na śmieræ tego boga,
co ¿ywi sie krwi¹ moich braci.
... mi³ości¹ nazywaj¹ nienawiśæ
... prawdê nazywaj¹ k³amstwem.
10. Epilog - Samotnosc
|
|
