|
PROFUNDIS LYRICS
"Nokturn" (2005 Demo)
1. Nokturn
2. 30 Srebrników
3. W Imiê Moje
4. Ciernisty Diadem
5. Szept Spośród Cienia
6. W Tañcu ze Śmierci¹
1. Nokturn
Ksiê¿yca blask rozchyli³
Kotary nocy.
Gdzie� wilka skowyt obudzi³
Dzieciê ze snu.
A ja
Stojê pod p³aszczem gwiazd miliona
W g³uchej zadumie starych drzew,
Wokó³ ³¹ka srebrzysta, zamglona
I nocnych ptaków �piew.
I piêkna jest u stóp mych ziemia
Spowita w czarny pled,
Spojona ros¹
I krwi¹ z bitewnych placów;
Naj�wiêtsz¹ moc¹ otacza j¹
Bogów alchemia
Od g³êbin mórz -
Po wie¿e chmur pa³aców.
A ja
Stojê pod p³aszczem gwiazd miliona
W g³uchej zadumie starych drzew,
Wokó³ ³¹ka srebrzysta, zamglona
I nocnych ptaków �piew.
W strumieniu �wietlnych smug miesi¹ca
Co moj¹ skroñ swym blaskiem �wiêtym obmywa,
Po�ród per³owych strug mg³awicy
Ch³odnej jak grób, ¿elazny miecz tysi¹cletni dobywam.
Milcz¹c¹ sk³adam cze�æ odwiecznym prawom
Natury - miecz dzier¿¹c a natchnionej d³oni
By go ku niebu wznie�æ. Niech moc¹ sw¹
Krwawy krzy¿ i jego wyznawców rozgromi !!
Szeptem gwiazd jest moja pie�ñ,
Cichym szumem starych drzew,
Krzykiem kruka, wilka wyciem,
Nokturnem urwanym o �wicie...
2. 30 Srebrników
We� na krew bracie!
Niech smak wina zast¹pi dzi�
Szkar³atny p³yn.
Mo¿e w cykutê zmieni siê w twoich ustach.
Sztylet wbij,
A dzban siê wype³ni po brzeg
I toast wznie�
Twym winem czerwonym za moja �mieræ.
Pij za �mieræ ostatni kielich.
We� do r¹k 30 srebrników.
Na starym cmentarzu paktów,
W�ród zesch³ych pn¹czy,
Nowej mogi³y kopiec wznosi siê.
Pod t¹ ziemi¹, w glinianym garncu
Z³o¿y³e� bracie
Naszego przymierza progów gar�æ.
A ja tej nocy, przy pie�ni wiatru,
Stró¿ka uryny
Po�wiêcam grobu tego ziemny garb.
Spójrz na stos bracie!
W tañcz¹cych p³omieniach piekie³ w¹¿-
To ojciec twój.
W konaj¹c¹ wied�mê z³o¿y³ nasienie swe.
Masz jego wzrok-
Zimny jak sopel u piekielnych bram-
I skrzywion¹ twarz
W szyderczym grymasie, jak gnom o stu k³ach.
Wznie� za �mieræ ostatni kielich.
Pij m¹ krew.
We�-to jest twa zap³ata,
A diabe³ ciê na wieczerzê zaprasza.
We�-wszak sprzeda³e� swego brata,
Oto jest 30 srebrników Judasza.
3. W Imiê Moje
Imiê moje Samotno�æ.
Spadam w �wiaty nieskoñczonych prze¿yæ
I powstajê co chwilê.
Rozchylaj¹c zas³ony z pajêczyn rozpaczy
Wznoszê siê nad gniew i boja�ñ zostawiam w ciemno�ci.
Imiê moje Ból,
Lecz ból zakuwam w kajdany przetrwania
I idê w�ród deszczu.
Niosê burzê w ramionach - chaos rozstania
Ciszy prawdy niewinnej z wichrem tajemnic istnienia.
O nocy!
Wykrzycz me imiona w mrokach swojej pory,
Niech w�ród koron drzew brzmi¹ wiecznie ich tony,
Wynie� pod niebios firmament tre�æ ich opêtan¹,
A na ziemi - ³zami we mgle wyryte-
Niech krwawi¹ mi³o�ci¹ z mej duszy wyrwan¹.
4. Ciernisty Diadem
Zuchwa³y los depcze wiarê w tajemny bytu sens,
Pl¹cz¹c w ³añcuchy szaleñstwa tak, by zamilk³ dech.
Zuchwa³y mrok otacza czarn¹ wstêg¹ sw¹
Mój dom - mój nieskoñczony jeszcze dom.
Zuchwa³y dzieñ, gdy nadejdzie, zapuszcza gorzki jad
I dobija cierpi¹cych,
A zuchwa³a noc wyciska rw¹cy potok ³ez,
Który podmywa Szklany Pa³ac Snów.
Opêtañczy krzyk wci¹¿ wyrywa siê z moich ust.
Nieznajomy g³os mówi: "Ci¹gle walcz". Chwa³a mu.
Nieproszony Ból wci¹¿ dobija siê do mych bram.
Zardzewia³y klucz u szyi wisi mu. Zosta³ sam.
Ciernisty diadem z ³odyg ró¿ spleciony jak sznur,
Ciernisty diadem zdobi moj¹ skroñ we krwi sk¹pan¹.
Ciernisty diadem jak Kusiciel-W¹¿ zatracenia,
Ciernisty diadem spycha w otch³añ nieznan¹.
5. Szept Spośród Cienia
Chod�!
Poznasz mnie jako noc w �rodku dnia - jestem cieniem,
Esencj¹ wiecznego istnienia i Bestii imieniem.
Chod�!
Spotkasz mnie w twierdzy mych my�li warownej;
Nie zaznasz tu bólu, ni k³amstw, ni chwili samotnej.
Jestem Prawd¹, której wypar³ siê Bóg,
Gdy o�lep³ na widok ludzkiego stworzenia,
Jestem Moc¹, która ¿ywi mój lud,
By wyrwaæ go z grzechu wszelkiego cierpienia.
Czarny Król wzniós³ swój miecz, chc¹c w serce Fatum go wbiæ
I ostrze pchn¹³, by ¿ycie móc w³asnym kielichem piæ.
Lecz napój ten ostatni¹ ³z¹ z pragnieniem �miertelnym siê splata;
Kosztuj¹c go, Czarny Król, sta³ siê wiêc martwy dla �wiata.
Czarny Król wdar³ siê w cieñ - tu bli�nich nie siêgnie go broñ,
Dostrzeg³ wszak w oczach ich nienawi�ci bezkszta³tn¹ toñ.
Pad³ na twarz i s³abym tchem, gdy w bólu usta rozchyli³,
Szepn¹³ Król: "Choæ nie wiem jak, ju¿ wszyscy mnie opu�cili".
Jam jest Czarny Król.
Do mnie chod�!
Zatop w bólu bez dna.
Niech lud znowu spija gorzkie s³owa z mych ran.
Podejd� tu!
Wyrwij z gard³a ten krzyk
I ocal mnie, by cierpienia cieñ znik³.
6. W Tañcu ze Śmierci¹
W kamiennym ³o¿u spocznê tej nocy,
A twarz m¹ ca³un cienia przykryje blady;
Proch mój siê z prochem Ziemi zjednoczy,
Zanim ³zy zli¿¹ z ostrza krwawe �lady.
W cichym ogrodzie, w�ród kwiatów zmêczonych,
�mieræ mnie do tañca porwie ju¿ ostatniego
I bez pamiêci grzechów minionych,
Z³o¿y do grobu ch³odem wy�cielonego.
Starego dzwonu serce wystyg³e
Swym biciem obwie�ci zgon - martwotê cia³a,
Ducha za� porw¹ wichry niedo�cig³e
Do Matki Ciemno�ci - ona go wyda³a.
Nie wzbije siê w przestwórz ¿a³obna rapsodia,
Ni braci mych pie�ñ nie zagrzmi w dolinie,
Tylko mego zej�cia przesmutna melodia
W pamiêci - jak ³za w deszczu - siê rozp³ynie.
Zanim powieki zapadn¹ jak kurtyna nocy na Wszech�wiata scenie,
Ostatnie pragnê ujrzeæ nadchodz¹cego Zmierzchu przedstawienie,
Gdy S³oñce ku Ziemi zgarbione ognist¹ czerwieñ sw¹ roznieca.
Spojrzeæ w zadumie pragnê, zanim...
...zanim zga�nie �wieca.
|
|
